Faire la nuit blanche à Montréal!

Bonjour mes amis, comment ça va??


Ook het leven aan de andere kant van de oceaan gaat in alle vaart door en een grijze dag als vandaag leek me een geschikt moment om jullie weer eens op de hoogte te stellen van mijn belevenissen.

Aan het einde van mijn vorige bericht verbaasde ik me erover hoeveel indrukken, ervaringen en belevenissen je mee kunt maken in het bestek van een aantal weken... Laat ik jullie vertellen dat ik me daar inmiddels maar gewoon bij heb neergelegd en dat ik me volledig heb overgegeven aan de onweerstaanbare “joie-de-vivre” van het leven in een multi-culturele metropool als Montreal. Een overzicht:

Een aantal weken geleden alweer ben ik voor een weekend afgereisd naar Canada’s hoofdstad, (je zou het misschien niet denken) Ottawa. Als je hier wilt reizen kun je ofwel het vliegtuig pakken (erg duur), de bus nemen (iets minder duur), of je zoekt op internet een zogenaamde “ride-share”. Dit houd dus in dat mensen die toevallig toch die kant opmoeten, aanbieden om je tegen een kleine vergoeding mee te nemen, dat bespaart je niet alleen geld maar je ontmoet ook nog eens leuke en reislustige mede-reizigers! Om eerlijk te zijn, aangekomen in het bestuurlijke centrum van dit immense land en na een korte wandeling door het iets minder immense centrum besefte ik onmiddelijk waarom vrijwel niemand weet dat Ottawa de hoofdstad is.... er is gewoon “niet zoveel” te doen :-)

Maar goed, de volgende trip stond alweer op het programma en vol goede moed vertrok ik met mijn Australische huisgenoot Dom en een Finse vriendin van ons, Pinja, naar Quebec-City, de hoofdstad van de gelijknamige provincie en naar Tadoussac, dé place to be om walvissen te spotten! Na een dag rondslenteren door het erg “Europese” Quebec was de knoop doorgehakt: “We gingen liften naar Tadoussac!!!” ... Nou, daar stonden we dan: vijf enorm vriendelijke bestuurders verder en een slordige 300 kilometer afgelegd, in de middle-of-nowhere, middernacht..., ach weet je wat: de laatste 70 kilometer nemen we een taxi :-D Na een retourtje op de veerboot (I know, we waren moe) en een korte nachtrust werden onze inspanningen beloond door een twintigtal witte walvissen (Beluga’s) en een aantal grotere Minke-whales. Werkelijk, een tip om nooit te vergeten!

In de tussentijd kon ik de kans om alle tennis-sterren tegelijkertijd in actie te zien, natuurlijk niet voorbij laten gaan. Op de Rogers-Cup heb ik me dan ook vergaapt aan top-tennis van onder andere Roger Federer, Andy Roddick, Rafael Nadal en Leyton Hewitt. Afgelopen donderdag ben ik naar de Presidents Cup (broertje van de Ryders cup, voor de insiders) geweest, via via had ik een kaartje weten te bemachtigen. De 12 beste Amerikaanse golfers namen het traditioneel tegen de 12 beste golfers uit de rest van de wereld! Net als dat ik het geweldig vond om Federer eindelijk een keer in het echt te zien, zo bijzonder vond ik het om dé man, jawel: Tiger Woods op een afstand van minder dan een meter voorbij te zien komen en een blik in zijn ogen te kunnen werpen, wauw!!

Even een paar stappen verder, sinds twee weken is het Academisch jaar begonnen en sindsdien hop ik van de ene introductie-activiteit naar het andere studenten-feest. Zeker de afgelopen weken was er elke dag wel iets te doen en binnen no-time heb ik mijn draai gevonden en bovendien een hele hoop mede-studenten leren kennen! Zo kom ik net terug van een weekendje naar een van de grote natuur-reservaten hier in de omgeving. Met een groep van maarliefst 17 exchange-studenten hadden we een cottage gehuurd aan het “Lac du Quenouille” en je raad het al: ik kan me haast geen béter weekend voorstellen!! Ook het Internationale Studenten Netwerk heeft zowat elke dag een activiteit en ook daar heb ik al een hoop nieuwe vrienden gemaakt. Ik vind het lastig om het in één woord samen te vatten maar de uitdrukking: “je in je element voelen” komt wel erg dicht bij hoe ik me de laatste tijd voel :-)

De colleges (je zou ze bijna vergeten) zijn ook begonnen en de Universiteit zelf bevalt ook erg goed. Hier in Canada moet je eerst je “undergraduate” hebben gedaan voordat je naar Law School kunt, dus alle rechten-studenten zijn minimaal 22 jaar en genieten veel respect. Ook merk je op allerlei manieren dat McGill de oudste Uni van Montreal en de meest prestigieuze van Canada is. Gelukkig heb ik voor dit semester zeg maar gerust een “pret-pakket”: naast twee inhoudelijke, vrij eenvoudige rechten-vakken volg ik een intensieve Franse cursus aan het Talen-centrum.

Tja, en wat moet je dan met je vrij tijd he... nou, wat dacht je van McGill’s Varsity-teams (de sport-teams met McGill’s beste sporters) aanmoedigen, dansen op het dak van het hoogste gebouw in Montreal, pot-lucks organiseren (iedereen maakt iets te eten en neemt dat mee), festivals bezoeken, naar massale (pak ‘m beet 150 studenten) huisfeesten gaan, reisjes naar Toronto, Boston of Chicago boeken of eten bij de Nederlandse Consul-Generaal in Quebec?? ;-)

Voordat jullie het voorlopig weer even moeten doen met dit berichtje nog even een leuk nieuwtje op sportief gebied. Via een kleine squash-competitie van de Rechtenfaculteit (ik heb m’n professors al van de baan geknald, haha) heb ik me dit weekend gekwalificeerd voor het McGill Varsity Squash-team!!! Dat betekent dus dat ik de komende maanden flink zal gaan trainen en ik McGill mag vertegenwoordigen als we spelen tegen andere Universiteiten in Canada en Amerika :-)


Laat ik afsluiten met een quote van mijn huisbaas, voor diegenen die denken dat alleen Amerikanen een vertekend wereld-beeld hebben: “hey Marijn, zo, je komt dus uit Nederland, nou dat is toevallig, ik ken een jongen uit Denemarken, misschien ken je hem wel??”

Dat was hem, bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes en ik hoop snel weer iets van jullie te horen,

Liefs, Marijn